Mijn vorige bevalling: een keizersnede
Ella’s grote zus Rosie lag in stuit waardoor mijn eerste bevalling uiteindelijk een geplande keizersnede werd. Hoewel dit goed verlopen was, had ik nadien spijt dat ik niet voor een stuitbevalling gegaan ben. Ik had het toch moeilijk met het feit dat ik ze niet ‘zelf’ ter wereld had kunnen brengen. Ze werd zo uit mijn buik geplukt en binnen het kwartier was ik plots mama geworden. Ook het herstel van een keizersnede was mij tegengevallen.
Toen ik in maart opnieuw zwanger werd, wist ik dat ik deze bevalling graag anders wou. Ik wilde deze keer heel graag natuurlijk en op eigen kracht kunnen bevallen. Ik droomde van een mooie thuisbevalling in bad, maar in België moet je met een sectio litteken in een ziekenhuis bevallen. Hier zag ik toch wat tegen op, ik wou heel graag een succesvolle VBAC (vaginale bevalling na eerdere keizersnede), maar ik was bang dat ze in het ziekenhuis (te) snel zouden willen ingrijpen, wat een natuurlijk bevallingsproces zou kunnen belemmeren.
Mijn zwangerschap
Hoewel ik van begin af aan veel vertrouwen had in onze baby en deze zwangerschap, verliep deze toch ook niet helemaal zonder slag of stoot. De eerste maanden was ik enorm misselijk en kon ik niets binnenhouden. De dagen slopen voorbij en met een kleine peuter in huis was het even op survival modus. Ook bleek op de 12 weken echo dat ik een ‘Single Umbilical Artery’ of kortweg ‘SUA’ had, wat erop neerkomt dat de navelstreng een bloedvat minder dan normaal heeft. Hier hadden we nog nooit van gehoord. Dit zou kunnen leiden tot een lager geboortegewicht, groeiachterstand in laatste trimester of in zeldzame gevallen tot hart- of nierafwijkingen. In de meeste gevallen loopt het echter wel gewoon goed, maar ze wilden in het laatste trimester toch wat extra opvolgen. Mijn zwangerschap werd plots iets minder onbezorgd en tot de 20 weken echo (waar ook nieren etc. nog eens goed gecheckt worden) waren we toch wat voorzichtiger. In het laatste trimester wilden ze dat ik afwisselend wekelijks aan de monitor kwam en een echo deed om haar groei op te volgen. De baby was klein (maar no surprise want met mijn 1,54m kon ik ook moeilijk een reus dragen). Alles leek gelukkig wel in orde en ik ging weer meer genieten van mijn zwangerschap. Onze baby was heel bewegelijk en ik voelde dat ze het goed had daarbinnen.
Voorbereiding op de bevalling
& een last minute switch van ziekenhuis
Ik begon meer en meer toe te leven naar de bevalling en deze keer wou ik dus graag zelf mee de touwtjes in handen hebben. Ik volg zwangerschapsyoga, ging mij inlezen rond arbeid en bevalling en de voor-en nadelen van interventies. Wij volgden een hypnobirthing cursus en de cursus van mama in motion bij Lien. Ik leer om goed op mijn houding te letten tijdens de rest van de zwangerschap om zo te proberen om kansen op een minder gunstige ligging van baby (bv. sterrenkijker of stuit) wat te minimaliseren. Ik leerde ook meer over het natuurlijke proces en kreeg nog meer vertrouwen in mijn eigen lichaam en leefde zo toe naar een vlotte bevalling. Ik beslis ook om mijn eigen zelfstandige vroedvrouw zo lang mogelijk thuis de arbeid te laten opvolgen en haar ook mee te nemen naar het ziekenhuis. Zo heb ik iemand vertrouwd bij mij, die ook mij en mijn wensen kent, ons kan ondersteunen op moeilijke momenten tijdens de arbeid en iemand die een brugfiguur kan zijn tussen mij en ziekenhuis/gynaecoloog.
Ik maakte mijn wensen op rond mijn bevalling, rekening houdend met alle mogelijke scenario’s (van een vaginale bevalling tot keizersnede onder narcose) en besprak deze vervolgens met mijn vroedvrouw en nadien voorzichtig met mijn gynaecoloog. Ik voelde me tijdens dat laatste gesprek wat minder op mijn gemak. Niet dat mijn wensen zo bijzonder of heel geitenwollen sokken waren, bottom line was gewoon een natuurlijke bevalling, op mijn tempo, die ze niet te snel zouden zouden willen verstoren en voldoende in overleg gaan bij voorstel van eventuele interventies. Uiteraard met altijd de veiligheid van onze baby voorop. Mijn gynaecologe begon echter al snel over hoe een eventuele inleiding bij een VBAC in zijn werk kon gaan (kan niet op klassieke manier want ze mogen niet te veel bij stimuleren), wilde mij van begin graag aan infuus (waardoor ik me zorgen maakte over mijn bewegingsvrijheid en het leek me onmogelijk zo weeën op te vangen) en ze zag me ook liever niet ‘over tijd’ gaan. Nochtans wou ik deze keer dat mijn kindje zelf zou kunnen kiezen wanneer ze zou komen. Ik wou haar echt het tempo laten bepalen. Ik ging met een ongemakkelijk gevoel buiten. Na dit gesprek heb ik in de auto met een vriendin en met mijn vroedvrouw gebeld om mijn hart even te luchten en na overleg met mijn vriend Carlos heb ik uiteindelijk beslist om toch nog van ziekenhuis en gynaecoloog te switchen. Mijn nieuwe gynaecologe maakte tijd voor mij en ik voelde me voldoende gehoord. Nu kon ik echt uitkijken naar de bevalling.
Rond 30 weken laat ik ook alles los qua ‘voorbereiding’ en probeer ik wat mentale en fysieke rust te nemen (in zoverre dat kan met een tweejarige in huis haha). Naar het einde van mijn zwangerschap kreeg ik veel last van de typische kwaaltjes zoals slapeloosheid, maagzuur en bekkenpijn.
De bevalling
Op 22 november doe ik ’s avonds laat nog een lesje online zwangerschapsyoga. Ik had in de weken ervoor af en toe al wel wat oefenweeën gehad. Ik ben 39+5 en bang om op de volgende controle toch een gesprek rond datum prikken voor eventuele keizersnede te moeten voeren. Dus twee dagen voor dat yoga lesje toch al wat natuurlijke trucjes uit de kast gehaald (frambozenblad thee drinken en veel dadels eten). De dag zelf ook nog heel wat gewandeld. Ik voel tijdens de yoga les opnieuw weeën en er lijkt zelfs enige regelmaat in te zitten. In de les nog enkele tips meegepikt voor tijdens de arbeid. Het gaat over het visualiseren van golven en het daarop meesurfen. Klinkt nu wat zweverig, maar het brengt me op dat moment in de juiste mood en mindset. Ik voel ergens dat het gaat beginnen, maar ben nog niet helemaal zeker. Ik zou graag nog wat slapen dus beslis rond 22u30 om in bad te gaan om het zo misschien nog even af te remmen. Ik verlies ook wat bloed dus ik bel naar mijn vroedvrouw die mee de arbeid zou opvolgen om af te stemmen. Ze stelt me gerust en zegt dat ik best nog wat rust neem. Ze is niet zeker of het echt al gaat doorzetten. Na het bad kruip ik in bed, maar ik voel dat het toch blijft rommelen. Ik zet wat rustige muziek op in de hoop in slaap te vallen daarbij. Dat lijkt niet te lukken. Ik vang de weeën op in zijlig met zwangerschapskussen tussen mijn benen. Mijn vriend was al even gaan slapen bij onze andere dochter die een moeilijke nacht had. Terwijl ik in bed de weeën rustig op mij laat afkomen en mee adem, beslis ik ze uit nieuwsgierigheid even te timen. Ze lijken toch nog niet heel regelmatig, er zit tussen de 4-7 minuten in en ze duren 40-50 sec. Een rondje googelen zegt mij dat dit vermoedelijk slechts het beginstadium is. Ook het bloedverlies is volgens google iets dat in de latente fase van de arbeid gebeurt. En dus blijf ik rustig en probeer ik mee te gaan in de golvingen.
Ik blijf echter wat bloed verliezen en heb regelmatig stoelgang en tegen 2u beslis ik mijn vriend wakker te maken om te kijken wat hij ervan denkt. Hij stelt voor om toch nog de vroedvrouw even te bellen voor de zekerheid. Zij geeft aan dat ze zou langskomen om toch eens naar het bloedverlies te kijken, maar ze maakte zich niet veel zorgen. Een paar minuten later belt ze dat ze er een dringende bevalling tussen kwam en dat ze nadien zou doorkomen naar ons, maar dat ik haar op de hoogte moet houden. Ze verwacht dat we nog maar in beginfase zitten. Ik ga nog even in bed liggen. Na een tijdje lukt het me toch niet meer ze in bed op te vangen en ga ik op de bal zitten met mijn hoofd op bed. Ik laat mijn vriend het warm en gezellig maken in onze slaapkamer want ik wist dat oxytocine key was voor een vlotte ontsluiting; we steken kaarsen aan, neem een kersenpitkussentje erbij en ik zet mijn bevallingsplaylist op. Rosie is intussen opnieuw wakker en Carlos kruipt vervolgens weer bij haar in bed. We denken allebei dat het nog wel een tijdje zal duren. Ik kruip verder in mijn eigen bubbel, cirkelend op de bal en wat zwijmelend op de muziek. Ik voel me veilig, kalm en sterk. Het lukt me goed om met mijn ademhaling en visualisatie de weeën op te vangen en ik kom tot rust tussen de weeën door. De pijn blijft goed doenbaar.
Op een bepaald moment voel ik dat ik Carlos dicht bij mij wil. Hij probeert te masseren, maar ik wil niet echt aangeraakt worden. Carlos blijft heen en weer gaan tussen mij en Rosie die telkens wakker wordt. Het is ongeveer 3u30 en op dat moment moet ik ook overgeven van de misselijkheid/pijn. Toch blijven we beiden het gevoel dat ik nog niet ver kan zijn, het lijkt immers nog maar net begonnen en ik blijf goed herstellen tussen de weeën en kan nog normaal babbelen. Carlos wil zijn mama bellen zodat zij al Rosie kan komen halen en hij zich volledig op mij kan focussen. Ik wil dit liever niet, ik wil haar niet midden van de nacht al uit bed halen en verplaatsen want ben ervan overtuigd dat we toch nog een tijdje thuis zullen zijn. Uiteindelijk geef ik toch toe en het is 4u wanneer zijn mama Rosie oppikt.
Ik laat Carlos de vroedvrouw bellen, ik wil dat ze komt en mij verder helpt om de arbeid op te vangen. Ik voel dat het menens wordt. Ik vraag Carlos ook om het bad te laten vollopen (waar ik nooit ben in geraakt). De weeën zijn al gans de tijd intens, maar ik blijf goed herstellen. Mijn endorfines doen goed hun werk. Ik besef hoe krachtig het ademhalen is. Wanneer ik even niet goed mee adem, neemt de pijn het over, zo scherp en intens. Dus ik focus mij op mijn ademhaling en geef mezelf over aan elke wee. Het voelt heel puur aan, bijna magisch wetende wat mijn lichaam aan het doen is en hoe elke wee ons dichter bij elkaar brengt.
Onze vroedvrouw komt aan en ik ben blij dat ze er is. Ze begint op mijn vraag mij te masseren terwijl Carlos naast mij staat en mij vasthoudt. Haar rustige, vertrouwde houding en warme handen doen me goed. De weeën zitten goed vanonder en vanvoor in mijn buik. Ik weet dat dit een goed teken is, dat dit wil zeggen dat ze waarschijnlijk gunstig ligt. Onze vroedvrouw vraagt of ik wil dat ze ontsluiting even nakijkt. Ik geef aan van wel, maar wil niet dat ze me zegt hoeveel cm het is, omdat ik weet dat dit weinig zegt over verdere proces en omdat ik niet ontmoedigd wil worden. Ik ga even van de bal op bed liggen hiervoor. Op het moment dat ze voelt, breekt ze per ongeluk mijn vliezen. Ze geeft aan dat ze mij toch wil zeggen hoe ver ik sta, want ze wil even overleggen. Ik blijk namelijk al een 8 a 9cm ontsluiting te hebben. We zijn allemaal verrast. Ze twijfelt even of we nog wel naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ik geef zelf nogmaals aan dat ik gerust thuis wil blijven om te bevallen, maar dat ik haar advies wil volgen. Ze checkt of ik al iets van persdrang voel, maar dit is niet zo. Ik heb zelf nog steeds het gevoel alles goed onder controle te hebben. We beslissen naar het ziekenhuis te rijden, omdat dit toch telt als een eerste vaginale bevalling en ik met het sectio litteken zit.
Ik doe mijn badjas aan en steek nog een kersenpit in. Carlos laadt snel de auto in (ik wil mijn eigen bal etc. graag mee – nog in de naïeve veronderstelling dat mijn arbeid nog lang verder zou gaan in het ziekenhuis) en ik vang nog een wee op op de grond op onze oprit. Het is ijskoud en de nacht is stil. Het voelt of wij de enige personen ter wereld zijn in dat moment. De straatverlichting schemert in het donker. We kruipen de auto in en ik hou mijn ogen gans de rit gesloten. Het wordt intens, ik kan het moeilijk opvangen zittend en pits gans de rit in Carlos zijn hand. Ik blijf muziek luisteren en kan tussen de weeën door mee neuriën. Ik blijf in mijn eigen wereld. Ik herinner me Sirens van Pearl Jam en alles voelt juist.
Rond half 6 arriveren we in het ziekenhuis en dan gaat het snel. Ik vang nog een wee op in de lift en in de gang. Ze installeren ons in een kamer en ik vraag de lichten te dimmen en mijn muziek op te zetten. De ziekenhuis vroedvrouw neemt nog eens het document met mijn bevalwensen door. Ze willen een Covid-test doen, maar ik ben al te ver gevorderd in arbeid en er is geen tijd meer hiervoor. Mijn weeën worden scherp, ik kan ze minder goed te baas. Er wordt gebabbeld en vragen gesteld. Ze willen me aan de monitor nog en een infuus prikken. Dit lijkt een onmogelijke opdracht, ik wil eigenlijk met rust gelaten worden. Ze willen op mijn zij in bed de monitor aanleggen maar ik kan niet stilliggen door de pijn die me overmant. Er is geen tijd om de monitor aan te leggen.
Ik voel dat ik op de grond gehurkt wil zijn. Uiteindelijk mag ik op de baarkruk en daar prikt de vroedvrouw nog snel een ‘slotje’ voor eventueel infuus moest dat nodig zijn (is standaard). Ik kan de weeën niet goed meer opvangen, er is te veel ruis en het doet pijn. De baarkruk is met mijn korte benen te groot voor mij. Mijn vroedvrouw adviseert me op het bed in zijlig te proberen. De baby zou ook nog een klein beetje mogen draaien en dat was een goede houding hiervoor. Het doet echter te veel pijn zo en dus probeer ik op handen en knieën. Ik voel een drukkend gevoel en weet wat dit betekent. De gynaecoloog arriveert op dat moment ook en wil per se nog even toucheren. Ik heb echter al persdrang en het doet veel pijn wanneer ze dit net op een perswee doet. Ik probeer mijn ademhaling terug onder controle te krijgen. Het lukt me niet. Ik probeer terug mijn lichaam te voelen en te luisteren, maar het lukt niet meer, er wordt te veel rond mij gezegd. De pijn overvalt me zo op dat moment. Ze vragen toch op mijn rug te gaan liggen (wat zo wat de laatste bevalhouding op mijn lijstje was, omdat ik wist dat dit de minst gunstige houding is). Ik voel ook dat ik het echt niet onder controle krijg op handen en knieën en ga zo toch op mijn rug liggen. En het voelt beter, ik voel me terug meer comfortabel. Dan zeggen ze dat ik nu écht moet persen, mijn baby krijgt het moeilijk zeggen ze. Dus ik doe wat ze zeggen. Ik pers met alle kracht die ik in mij heb en twee a drie weeën later is ze er.
6u20 Ella landt op mijn buik. Wow. Ik ben opgelucht. En helemaal overdonderd. Nog helemaal in een waas. Ze is er en ik laat haar niet meer los. We laten de navelstreng volledig uitkloppen en Carlos knipt ze nadien door. Ik voel me even wegdraaien en ze geven me snel wat druivensuiker. Ella zoekt terwijl mijn borst en we laten ze aanhappen. Na enkele seconden, minuten, geen idee meer, maar het was snel, voel ik nog een zachte wee en zo komt mijn placenta eruit.
En dat was ons verhaal. Zo kreeg ik dit keer toch de natuurlijke bevalling waar ik zo op gehoopt had. Met weemoed denk ik terug aan die nacht, aan de kracht en liefde die ik gevoeld heb en aan hoe zij mij toen, voor de tweede keer, opnieuw mama maakte.
Dit is het verhaal van Inne, mama van Rosie en Ella.
