Midden 2017 besloten mijn vriend en ik voor een kindje te gaan (wauw zo’n mooie gedachte was dit), al veranderde mijn roze wolk al zeer snel in een grijze boze donkere wolk. Ik stopte met de pil, maar al zeer snel werd het duidelijk dat er iets niets klopte: uitblijvende maandstonden, bloedingen, enz. Om een zeer lang verhaal iets korter te houden: Ik moest snel van dokter naar dokter om bij een professor terecht te komen en te horen dat ik endometriose heb en pcos (polycysteus ovarium syndroom).
Al snel kwam ik te weten dat ik enkel via fertiliteit zwanger kon worden, dus gingen we de uitdaging aan. Een operatie en talloze onderzoeken en bloed geven later begon ik eraan. Ik moet niemand uitleggen hoe mentaal zwaar dit was en nog steeds is. In augustus 2018 besloot ik na veel miserie en teleurstellingen dat het even genoeg was. Dus lastten we een pauze in, geen fertiliteit meer, maar gewoon even rust. In januari 2019 bleek ik zwanger te zijn, waaaauw! We waren zo gelukkig, wat een geschenk! Jammer genoeg duurde ons geluk niet zo lang, want ik werd zieker en zieker. De ochtendmisselijkheid werd middag-, avond- en nachtmisselijkheid. ‘Hyperemesis gravidarum’ was het verdikt.
Door gewichtsverlies werd ik opgenomen in het ziekenhuis en ik mocht dagen niets eten om mijn maag te sparen. Niet nu ik eindelijk zwanger ben, dacht ik. Maar het kwam weer goed en ik mocht naar huis. Twee weken later, moest ik naar het ziekenhuis gebracht worden met de ambulance omdat ik was flauwgevallen op het werk. De dokter had ‘over het hoofd gezien’ dat ik serieus ijzertekort had. Ik kreeg twee zakjes ijzer bij en ik mocht weer naar huis… Ik had er een beetje een bitter gevoel bij, maar oké, ik mocht naar huis.
“Dit is het, ik ga bevallen!”
Verder in de zwangerschap bleef ik klagen van enorme buikpijn een zeer erge harde buiken (vroeg in de zwangerschap). Opnieuw bleef mijn gynaecoloog zeggen dat alles oké was en dat ik gewoon last had van mijn endometriose littekens. Eens ik de 30 weken aantikte werden die harde buiken wel zeer erg. Mijn collega bracht mij naar het ziekenhuis en het bleken weeën te zijn. Aan de weeënremmers en longrijping dan maar. Ik kreeg geen deftige uitleg van mijn gynaecoloog, terwijl je daar toch ligt met veel schrik.
Ik kreeg enkel te horen dat alles wel goed ging komen en dat ik 10 weken moest platliggen, waarvan 1 week in het ziekenhuis. Oké, opnieuw een domper, maar het was voor het goede doel en ik ging door. 10 weken platliggen in een hete zomer is niet niets en zeer eenzaam. Netflix was dus mijn grote vriend. Maar de weken verstreken en ik haalde mijn 40 weken en zelfs 41 weken. Die laatste dagen waren een hel. Ik had constant weeën en ik moest iedere dag aan de monitor. Iedere keer kreeg ik te horen: “het is voor vandaag”, om dan 2 uur later te horen dat het toch niet was.
Op zondagavond, 22 september, kreeg ik hevige pijnen. “Dit is het, ik ga bevallen!” Hop naar ziekenhuis en daar zat ik dan voor de zoveelste keer in die verloskamer. Ik zat een volledige nacht in de verloskamer met een zeer lieve verloskundige. Ze bleef zeggen dat het nog maar even zou duren en dat mijn kleintje er dan zou zijn. Maar de weeën namen af. ’s Morgens zou mijn gynaecoloog komen en meer uitleg geven waarom ik steeds op en af weeën had. Maar de gynaecoloog kwam niet en stuurde een verpleegster die mij moest informeren dat ik opnieuw naar huis moest gaan en dat hij me wel zou bellen?! Hoezo bellen? Ik had nog steeds weeën, gewoon niet genoeg. Dus al wenend ging ik de auto in en terug naar huis. Ik was zo gefrustreerd en voelde mij totaal niet gehoord.
“Hoezo, inleiden? En hoezo, hoor ik dit via de telefoon?”
Een dag ging voorbij, maar geen telefoontje. Gefrustreerd belde ik zelf. Ik kreeg te horen dat de verpleegster mij had moeten zeggen dat ik dinsdag moesten binnenkomen om de bevalling in te leiden. Hoezo inleiden? En hoezo hoor ik dit via telefoon?! Hoe gefrustreerd ik me ook voelde, het ging om mijn dochter en ik ging dus braaf dinsdag binnen voor mijn inleiding. Ik kreeg medicatie en iedere 4 uur kwamen ze kijken, maar tot de ochtend vorderde het niet.
Mijn gynaecoloog kwam gestresseerd binnen en meldde dat hij een ballonnetje zou steken. Enkele uren later kwam hij opnieuw gefrustreerd binnen. “Het is zeer druk.”, meldde de verpleegster. De vroedkundige had zijn werkmateriaal niet goed neergelegd volgens hem en dus begon hij maar kwaad mijn ballon weg te halen. Hij was zeer brut. Op een gegeven moment werden mijn vriend en ik zelfs zeer bang. Hij merkte op dat ik geen infuus had en begon kwaad te roepen dat de vroedvrouw dat vergeten was en dat ik nu zeer zware weeënopwekkers moest krijgen op korte tijd. Opnieuw schrok ik zeer hard, want dat is echt niet wat je wil horen tijdens een bevalling…
Zo gezegd, zo gedaan. Veel pijn later, beviel ik van een prachtige dochter. Volgens de gynaecoloog was alles supergoed. Maar de volgende dag voelde ik mij allesbehalve goed. Ze zeiden me dat ik op het randje een bloedtransfusie moest krijgen. Ik kreeg 4 zakken ijzer en zo was alles dan oké en mocht ik naar huis. Ik vroeg of ik wel nog een gynaecoloog kon zien voor ik naar huis ging want ik had toch wel veel buikpijn. Ze zeiden dat dat normaal was en ik moest dus zo naar huis, zonder nog een gynaecoloog te zien. Omdat ik zelf ook niet wist hoe dat allemaal moest voelen, luisterde ik en ging ik naar huis.
Weken gingen voorbij, maar ik voelde mij steeds slechter en ik had veel buikpijn.
Toen ik 2 dagen thuis was, werd ik wakker met koorts en ik voelde mij super ziek. Ik ging opnieuw naar de spoed en daar bleek ik een zeer hoge bloeddruk te hebben en inderdaad hoge koorts. Ik werd doorverwezen naar materniteit voor controle. Mijn gynaecoloog zei botweg dat het gewoon stress was en dat ik thuis voldoende moest rusten. Weken gingen voorbij, maar ik voelde mij steeds slechter en had ik veel buikpijn. Na 6 weken was ik ook nog steeds aan het bloeden.
Ik ging op 7 weken postnataal naar mijn controle bij mijn gynaecoloog en meldde dat ik nog steeds aan het bloeden was. Volgens hem kwam het waarschijnlijk door de endometriose. De echo zag er goed uit en ik moest gewoon een andere pil nemen. En dus opnieuw, zo gezegd, zo gedaan. Maar 3 weken later werd ik in de auto plots zeer slecht. Ik kreeg hevige buikpijn en het werd zwart voor mijn ogen. En ik was ook nog steeds vaginaal aan het bloeden…
Weer ging ik naar spoed en voor het eerst moest ik naar een andere gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik voelde meteen dat er iets niet klopte aan zijn gelaatsuitdrukking. Hij werd kwaad en riep: “Hoe kan dit 2x gemist zijn?”
“Wat?!”, vroegen zowel mijn vriend als ik. Toen zei mijn gynaecoloog dat ik nog 3 grote stukken placenta had zitten en dat dat zo snel mogelijk geopereerd moest worden.
De ochtend nadien werd ik geopereerd en die gynaecoloog bood 10000x zijn excuses aan, maar mijn gynaecoloog nooit. Die heeft zich nooit laten horen. Ik heb hier op de dag van vandaag nog steeds een trauma van. Mijn zwangerschap, mijn bevalling en de periode nadien waren geen pretje, maar ik heb gelukkig wel een prachtige, lieve en schattige dochter en daar ben ik zo dankbaar voor!
Dit is het verhaal van Ilona, mama van Noor.
