Ondertussen was het, eerst ver weg lijkende COVID-19 virus, naar onze gebieden overgewaaid
Februari 2020. Na de tegenslag van een miskraam terug een positieve zwangerschapstest! Ondertussen was het, eerst ver weg lijkende COVID-19 virus, overgewaaid naar onze gebieden. Op 22 maart was het dan zover, mijn eerste echo. Jammer genoeg was dat helemaal alleen, zonder mijn vriend, want door de coronasituatie (de eerste lockdown) werden er allerlei maatregelen genomen. De meeste afspraken tijdens mijn zwangerschap moest ik ook alleen doen, enkel met de 20 weken echo en de 32 weken echo, mocht mijn lief mee. Dat was extra genieten. Gelukkig voor hem was het ons tweede kindje en had hij dit voordien wel kunnen meemaken.
Ondertussen bleef COVID-19 voor veel onzekerheden zorgen. Ook op mijn werk brak het virus uit en ik werd op bijna 8 weken zwangerschap verplicht thuis gezet van het werk, dit tot en met 18 weken. En dat ook nog met een peuter van bijna twee jaar, dat was uiteraard zeer pittig. Nadien mocht ik toch even terug naar mijn werk mits extra voorzorgen die ze op mijn werkplaats hadden genomen. Wat op een opluchting! Ik miste de contacten met andere mensen rondom mij zo hard. Op 28 weken werd ik echter terug thuis gezet, dit keer uit voorzorg dat ik niet besmet zou geraken in het laatste deel van mijn zwangerschap. Men wilde vermijden dat ik heel ziek zou worden en daardoor vroeger zou kunnen bevallen. Deze keer kon mijn dochter gelukkig wel nog naar de onthaalmoeder dus heb ik doorheen de dag extra kunnen genieten van de laatste weken door lekker ‘niks’ te doen.
‘Mevrouw, het spijt me, maar u bent positief getest op COVID-19.’
De uitgerekende datum was 4 november. Ik was ervan overtuigd dat ik deze niet ging halen en wat bleek, ik had gelijk! In de ochtend van 27 oktober voelde ik lichte krampen opkomen. Na een uurtje waren ze er nog steeds dus ik wist en voelde dat het zover was. Ik maakte mijn vriend wakker en we maakten we ons klaar, samen met onze dochter. Nadat we eerst onze meid ‘dropten’ bij de onthaalmoeder, zijn we verder naar het ziekenhuis gereden. We waren rond 9u in het ziekenhuis, ondertussen waren de weeën al 3u bezig. Echte weeën zou ik ze niet meteen noemen, eerder hevige krampen. We meldden ons aan en werden verder naar de verloskamer gebracht. Ik werd eerst aan de monitor gehangen om te zien dat de bevalling echt wel gestart was. Na een uurtje werd het bevestigd dat we niet voor niets gereden waren, ik had ook al 3 cm ontsluiting. Er werd ‘standaard en uit voorzorg’ een COVID-test afgenomen omdat ik daarna opgenomen zou worden. We spraken nog met de verpleging over de moeilijke werkomstandigheden voor hen tijdens deze periode en hoeveel respect we daarvoor hadden. Niets wees op de ommekeer die nog zou volgen…
We hadden ondertussen wel de hele tijd ons mondmasker op, deze mochten in principe af als we de resultaten hadden van de sneltest. Na een tijdje was de vroedvrouw terug, rond 11u, om het resultaat van de COVID-test te komen mededelen. Ook zij keek verbaasd op maar zei plots: ‘Mevrouw, het spijt me maar u bent positief getest op Corona’. Mijn wereld stortte in en ik brak in tranen uit. Hoe kon dit? Ik heb de maatregelen altijd strikt opgevolgd. Ik ben altijd braaf thuisgebleven. De laatste weken ben ik zelfs niet eens bij mijn knuffelcontact geweest! Ik ben enkel de dochter gaan wegbrengen en gaan halen bij de onthaalmoeder en heel af en toe heb ik een kleine boodschap gedaan. Dat was het, letterlijk! Al twee weken had ik niemand gezien buiten mijn eigen gezin. Nu, mijn vriend was nog wel steeds gewoon aan het werk want hij moest telewerk combineren met fysieke aanwezigheid op de werkvloer. Hij was ook voorzichtig, maar de kans dat hij het daar heeft gekregen is zeer groot en meer dan waarschijnlijk heeft hij het zo doorgegeven aan mij. Hij moest trouwens toen geen test ondergaan in het ziekenhuis.
Uit de bloedresultaten bleek ook dat de besmetting zeer recent opgelopen was en ik op mijn besmettelijkst was. Ik had geen symptomen, ik voelde niks, ik had geen koorts, ik moest niet hoesten en ik had niks van eventuele andere klachten. Helemaal niks. Alles ging door mijn hoofd, maar het resultaat bleef natuurlijk hetzelfde. Ik was positief. Daardoor moesten we ons natuurlijk houden aan EXTRA maatregelen. We moesten ons mondmasker een hele tijd ophouden als er iemand van het ziekenhuispersoneel binnen was en dus ook tijdens het persen, daar komen we zo aan. Ook de mensen in het ziekenhuis moesten zich steeds helemaal ‘inpakken’ als ze op onze kamer kwamen. Ik kan trouwens niet genoeg benadrukken hoezeer het personeel ons toch op ons gemak stelde, we kregen helemaal geen negatieve blikken omwille van de positieve test, integendeel!
Er werd me verteld dat ik, omdat ik positief getest had, mijn zoon niet onmiddellijk na de geboorte op de borst mocht nemen.
Ik liet het nog even verder bezinken maar dus, positief getest, ik bleef me vragen stellen… Ondertussen begonnen de weeën heel heftig te worden, zowel in mijn buik als in mijn rug. Na een tijdje afzien had ik toch maar om een epidurale gevraagd. Na de epidurale verdoving, wat voor mij echt een zaligheid was, was ik eindelijk pijnvrij na zo’n hevige weeënstorm. Om 13u werden mijn vliezen gebroken, ik had toen 8cm ontsluiting en plots ging het heel snel. Sinds onze aankomst in het ziekenhuis, werd er elke 2u ongeveer een bezoekje gebracht door de vroedvrouw om alles wat verder op te volgen. Rond 15u stond ze terug in de verloskamer om nog eens te voelen hoe de ontsluiting vorderde en ja hoor, de 10 cm was bereikt. De gynaecoloog werd opgebeld. En het was mijn eigen gynaecoloog die toch ‘tijd’ had, want ik had oorspronkelijk net op dat moment een afspraak bij haar. Dat vond ik wel fijn!
De gynaecoloog was er en alles verliep verder op het gemakje. Dit voelde in zekere zin aangenaam voor mij want ik voelde geen pijn. Doordat ik positief was, hadden ze tegen ons gezegd dat ik onze zoon niet direct bij me op de borst mocht nemen. Dat was uit voorzorg om zo weinig mogelijk risico’s te nemen om hem ook te besmetten. Iedereen stond klaar om ons mannetje ter wereld te brengen. Bij mijn dochter heb ik slechts tweemaal moeten persen en deze keer hoopte ik deze prestatie over te doen. Ik waarschuwde de gynaecoloog door te zeggen dat het misschien wel eens snel kon gaan. De vroedvrouw merkte op dat er een wee was en zei dat ik moest persen. Na deze krachtige pers kwam zijn hoofdje al tevoorschijn. Een volgende wee zorgde ervoor dat ik terug krachtig kon persen en zo kwam ons mannetje eruit. Ik voelde me heel goed ondanks dat ik een mondmasker op had, gelukkig was hij er zo snel.
‘Social distancing’ met je eigen pasgeboren baby, kan je jezelf dat inbeelden?
Daar was hij dan, onze kleine vriend. ik kon hem natuurlijk niet direct bij mij leggen dus de vroedvrouw ging een washandje met zeep halen terwijl de kinderarts met onze baby bezig was. Na mijn borsten grondig te wassen en mijn handen te ontsmetten, kon ik eindelijk onze baby vastnemen en niet veel later aanleggen. Lekker knuffelen maar helaas niet te lang want we moesten opletten natuurlijk. Na wat geknuffel met mama was papa aan de beurt. Toen we naar de kamer werden gebracht, werd onze zoon getransporteerd in een couveuse. Zo kon hij bij mij op de kamer zijn maar kon ik ook zonder mijn mondmasker rondlopen zolang er niemand in de kamer was.
Op de kamer aangekomen moest hij wel ver van mijn bed staan, liefst anderhalve meter zoals we dat ondertussen zo goed kennen. ‘Social distancing’ met je eigen pasgeboren baby, kan je jezelf dat inbeelden? Ongelofelijk, maar ik maakte het mee. Na 48u mochten we het ziekenhuis verlaten met onze gezonde zoon. We kregen wel de richtlijn mee dat we hem 3 weken niet mochten pakken om te knuffelen. Nee, ik mocht hem dus enkel bij mij nemen om hem te voeden en dit steeds na het ontsmetten van de handen en het dragen van een mondmasker. De richtlijnen waren ook nog nergens concreet op gebaseerd, enkel op de onwetendheid die er nog was rond het virus. Kon het virus echt gevaarlijk zijn voor baby’s? Hier waren nog geen sluitende antwoorden op. Die weken waren op zen minst gezegd verschrikkelijk en heel zwaar, maar we hebben het overleefd. Niemand is ziek geweest, niemand heeft ergens last van gehad dus daar waren we heel blij om. We weten niet of die 3 weken afstand van onze zoon ook effectief geholpen hebben, maar we deden het om ons achteraf niets te kunnen verwijten. Hij is zelf niet getest geweest, maar ze hebben bij de geboorte wel de placenta getest waardoor ze ons konden zeggen dat hij op dat moment negatief was. Nadien konden we eindelijk het ‘normale’ leven oppikken en met volle teugen genieten van onze kleine man.