Ik heb twee prachtige zonen op de wereld gezet. De ene vrolijk, enthousiast en erg empathisch, de andere een stoere, ruwe bolster met een peperkoekenhartje. Dat ging echter niet zonder slag of stoot.
Een paar dagen voor mijn papa stierf ontdekte ik dat ik zwanger was van zijn eerste kleinkind
En zo werd deze zwangerschap overschaduwd door verlies. Ik schakelde over op survivalmodus, hield me sterk voor iedereen rond me en vergat te rouwen uit angst dat ik zou instorten. Na een volmaakte zwangerschap van 40 weken, kwam Emiel ter wereld. Toen mijn mama, schoonouders en broer in het ziekenhuis op bezoek kwamen, kon ik maar aan één ding denken: mijn papa was er niet meer …
Twintig maanden later werd ik zwanger van Jules. Ik was vastbesloten om met volle teugen te genieten van het nieuwe leven in mijn buik, iets wat ik bij Emiel niet gedaan had. Maar al snel bleek dat het niet mocht zijn. Twee dagen na een positieve test kreeg ik een eerste bloeding, op 16 weken zwangerschap verloor ik op reis zoveel bloed dat we ervan overtuigd waren dat we ons kindje verloren hadden. De oorzaak: een deels voorliggende placenta, levensbedreigend voor mij en de baby. Pas toen de bloeding gestopt was, kon ik naar België gerepatrieerd worden. Een week later lag ik weer in het ziekenhuis door een nieuwe bloeding. Relatieve rust werd voorgeschreven, niet tillen, niet te veel trappen doen, … geen ideale situatie met een kindje van 2. Bovendien gingen alle leuke dingen aan mijn neus voorbij (uitstapjes, ravotten met onze zoon, …), hoewel ik me voorgenomen had om meer ‘quality time’ door te brengen met Emiel voor zijn broertje ter wereld zou komen.
Daar zat ik dan met gebroken vliezen en een reële kans dat ik elk moment in arbeid zou gaan
Op 20 weken zwangerschap begon ik vocht te verliezen. Toen een test uitwees dat het om vruchtwater ging, zag het er allesbehalve rooskleurig uit. Daar zat ik dan met gebroken vliezen en een reële kans dat ik elk moment in arbeid zou gaan en zou moeten bevallen van ons kindje dat buiten de baarmoeder geen enkele kans maakte. Wilden we dat ons kindje een naam kreeg, begraven werd of gecremeerd, wilden we afscheid nemen en dit moment in beeld vereeuwigen … Vragen die blijvende sporen hebben nagelaten. Na nog heel wat obstakels (meerdere infecties, vergrote ventrikels op de echo, contracties op 28 en 31 weken) en 16 tergend trage weken leven in angst, vastgekluisterd aan een ziekenhuisbed werd ik op 36 weken ingeleid en kwam Jules ter wereld. Ons klein wondertje …
Al snel bleek dat er nog geen einde was gekomen aan deze helse rit. Na een manuele revisie van de placenta, een baarmoederontsteking en een nieuwe opname omdat Jules na de geboorte RSV had opgelopen, hoopten we eindelijk van ons gezinnetje te kunnen genieten. De lange opname had echter zijn sporen nagelaten, daar draag ik vandaag fysiek en mentaal nog steeds de gevolgen van. De angst was allesoverheersend, de slapeloze nachten slopend. Jules had reflux, veel last van krampjes en was veel ziek. Ik functioneerde op automatische piloot, probeerde alle ballen in de lucht te houden. Een jaar later stortte ik volledig in. Ik, die dacht dat ik de wereld aankon, dat mijn schouders alles konden dragen, was nog een schim van mezelf.
Jules is nu 2 jaar, een flink baasje met een ijzersterk willetje. Ik ben nog steeds herstellende van alle toespelingen van het lot. Maar ik geniet ook terug van het leven én van onze twee wondertjes.
Dit is het verhaal van Kelly, mama van Emiel en Jules.
