Ik heb me vaak schuldig gevoeld ten opzichte van vrienden en kennissen die al jaren aan het proberen waren. Verdienden wij het wel om zo een mooi wonder zomaar cadeau te krijgen? Aangezien we nog niet zo lang samen waren, kwam ons kleine gelukje heel onverwacht. Maar even onverwacht als hij kwam, zo gewenst was hij ook. Het voelde meteen als het mooiste wat ons kon overkomen. Oké, op onze planning stond hij nog wel een jaartje of twee later. Maar we wisten wel zeker dat dit iets was wat we samen wilden. Dus ja, eigenlijk werden we toch wel meteen overspoeld met mooie emoties en blijdschap. En toch had ik het gevoel dat ik me moest excuseren wanneer ik vrienden en familie vertelden dat we een baby’tje verwachtten. Alsof het de grootste zonde was die we hadden begaan en dat het compleet onverantwoord was.
Op 31jaar was dit uiteraard echt niets om schande over te spreken. De mensen die ons graag zien, reageerde heel fijn. Zelfs vriendinnen die al jaren aan het proberen waren, gunde het ons het geluk enorm. Maar het schuldgevoel bleef, want ergens leek het me niet eerlijk. Toen ons zoontje dan ook een jaar nachtenlang huilde, dacht ik ook dat dit iets was wat ik wel verdiend zal hebben. Ik was al gezegend met het allermooiste op aarde, dus ik mocht niet klagen. Ik heb hem altijd (zonder uitzondering) getroost, gewiegd en de nabijheid gegeven die hij nodig had. Mijn moederhart is meermaals gebroken en ik heb vaak nachten met hem in mijn armen meegehuild. Hij had pijn en er leek niets te werken. Dus we deden verder zoals we bezig waren, op overlevingsmodus met een minimum aan slaap.
Ik durfde het ook eerst niet uitspreken naar de buitenwereld. Ik was zo dankbaar voor ons wondertje, dat ik niet wou dat er niets negatief aan hem zou klinken. Met kerstavond bij de schoonfamilie, merkte mijn schoonzus op “dat dit toch niet normaal was”. Op die moment heb ik het probleem ontkent, was het toch zo erg niet. Maar onderweg naar huis ben ik beginnen nadenken. 4 keer een kwartier slapen per nacht en voor de rest een huilende baby troosten, was misschien toch niet normaal. Ik had al zo vaak tegen de kinderarts gezegd dat er iets mis was, dat hij pijn had, maar deze vond dat normaal babygedrag.
Na kerst ben ik dus naar een andere kinderarts gegaan die dit ook absoluut niet normaal vond. Hij heeft ons meteen daar gehouden om testen uit te voeren. We zaten eindelijk bij de juiste persoon. Het heeft nog een half jaar geduurd voor we eindelijk op het goede pad zaten, maar we gingen de juiste richting uit en dat betekende al veel. Na een jaar en 2 maanden konden we eindelijk weer wat ademhalen, wou hij zelfs niet meer gewiegd worden en gewoon alleen in bedje liggen. Pas op, hoe fijn het ook is, daar moet je toch wel écht aan wennen hoor, als je een jaar niets anders gewoon bent dan in slaap wiegen. 😅 Het was echt een zwaar jaar, volledig op overlevingsmodus. Maar ik ben oh zo trots, en oh zo dankbaar. ♥️
Dit is het verhaal van Bieke, mama van Vin.
