En zo gebeurde het dat we zelf de datum mochten kiezen waarop onze dochter ter wereld zou komen
Mijn droom om natuurlijk te bevallen viel in het water toen ik op 31 weken het nieuws kreeg dat onze baby in stuit lag. Er werd me verteld dat er nog een kans was dat ze zou draaien. Ik besliste om alle ‘trucs’ uit de kast te halen in de hoop dat ze toch zou keren. We gingen zwemmen, deden dagelijks bijzondere yoga-achtige houdingen, ik probeerde accupunctuur/moxa therapie en had op 36 weken een mislukte (pijnlijke) uitwendige kering. Het mocht niet baten, we hadden hier te maken met een eigenwijze baby.
Toen werden er enkele data voorgesteld waarop ze nog een plaatsje vrij hadden voor een geplande keizersnede en zo gebeurde het dat we zelf de datum mochten kiezen waarop onze dochter ter wereld zou komen. Ik koos zo ‘laat’ mogelijk, want ik was bang dat ze niet ‘af’ zou zijn. Ik wist ook dat vaginaal bevallen beter is voor de baby en minder gezondheidsrisico’s met zich meebrengt. Die kennis knaagde en Ik vond het moeilijk dat ik mijn baby niet de ‘normale’ start kon geven.
Ik kreeg vanuit mijn omgeving veel goedbedoelde troost; ‘zijt blij dat je geen weeën moet voelen’, ‘ik ken iemand die ook een keizersnede gehad heeft en dat viel kei goed mee’, etc. Maar eerlijk, ik was er het hart van in. Ik zou mijn eigen baby niet zelf ter wereld kunnen brengen en daar had ik het best moeilijk mee.
Ik voelde een trekken en sleuren aan mijn buik en plots was ze daar.
Op 39 weken was het dan zover. We reden vroeg naar het ziekenhuis en dat moment is allemaal wat vervaagd door de zenuwen. Eens daar ging het snel. Ik kreeg een infuus en werd naar de operatiezaal gebracht. Daar kreeg ik een epidurale verdoving. Ik herinner me dat ik rilde, waarschijnlijk door een combinatie van de koude en van de zenuwen. Er hing een ontspannen sfeer en er werd tussen de anesthesisten onderling gelachen. Maar de zenuwen gierden door mijn lijf en ik kon me moeilijk ontspannen. Het voelde wat onwezenlijk, ik werd geschoren en er werd een blaassonde gestoken. Het ging allemaal zo snel.
Plots lachte de anesthesist dat ik al ‘opengesneden was’. Ik voelde een trekken en sleuren aan mijn buik en plots was ze daar. Ze plukte haar zo uit mijn buik. ‘Proficiat wat een prachtig meisje’ zei de gynaecoloog. Maar nog steeds had ik dat gevoel van onwerkelijkheid. Ze werd tegen mij gelegd. Ik was zo dankbaar dat ze bij ons kon blijven. Toen ik dichtgemaakt werd, werd ze op de borst van mijn vriend gelegd en ik zag haar mondje meteen op zoek gaan naar een tepel, ze wou drinken.
Toen ik naar ‘de recovery’ gebracht werd, kreeg ik een ijsje toegeduwd (voor suikers en voor mijn bloeddruk omhoog te krijgen denk ik) en werd ik op mijn zij gerold tegen mijn baby, die ze meteen hielpen aanhappen aan de borst. Ik voelde eerst een scherpe pijn, maar ik was blij dat ze meteen probeerde te drinken.
Ik was dankbaar voor onze gezonde baby, maar ik zat toch niet meteen op die ‘roze wolk’.
Gelukkig liep de borstvoeding wel vlot die eerste dagen en kreeg ik zo zelfvertrouwen als mama. Het herstel van de keizersnede was een ander paar mouwen en had ik eerlijk gezegd echt onderschat. Het blijft natuurlijk een serieuze buikoperatie. Ik had veel pijn die eerste dagen en ik kon, behalve mijn baby liggend voeden, niets zelf. Gelukkig was mijn vriend er om mij te ondersteunen en om voor onze dochter te zorgen.
Ik was dankbaar voor onze gezonde baby, maar ik zat toch niet meteen op die ‘roze wolk’. Er overvielen mij allerlei gevoelens en gedachten; dat mijn leven zoals ik het kende voorbij was en het leek alsof ik nooit meer zou slapen en alleen maar zou voeden. Daarnaast had ik ook zoveel gevoelens van kwetsbaarheid, want wat als er iets met haar zou gebeuren.
Het herstel ging naar mijn gevoel veel te traag. De combinatie met het slaaptekort woog op mijn lichaam, maar na enkele weken begon ik me stilaan weer mezelf te voelen en steeds meer en meer te kunnen. Ook mijn moedergevoel werd steeds sterker. Ik zocht ook naar ervaringen van andere mama’s die een keizersnede hadden, wat me ook hielp beseffen dat herstel gewoon tijd nodig heeft. Ondertussen is Rosie een heel vrolijk en actief meisje van 15 maanden oud.
Dat slaaptekort blijft een dingetje, maar elke keer als ik haar enthousiaste snoetje zie, ontploft mijn hart en zo blijken ook alle clichés te kloppen❤️
Dit is het verhaal van Inne, mama van Rosie
