Geboorte van Kasper – zoontje van Lien & Jonas
De gynaecoloog stelde een uitwendige kering voor
Toen ik op 36 weken zwangerschap naar de gynaecoloog ging voor een controle, bleek mijn vermoeden te kloppen. Onze baby lag nog steeds in stuitligging. De gynaecoloog stelde een uitwendige kering voor. Ik wilde dit zeker proberen, want ik wilde oh zo graag natuurlijk bevallen. Zo gezegd, zo gedaan. Op dinsdag 11 juni 2019 (op 37 weken zwangerschap) moest ik ’s ochtends vroeg op een nuchtere maag in het ziekenhuis zijn. Voor een kering is het de gewoonte om eerst een uur aan de monitor te liggen om te kijken of alles goed gaat met de baby. Tijdens dit uur maakten we ons heel even zorgen toen de hartslag van ons zoontje plots fel daalde. Gelukkig normaliseerde dit terug van zodra ik op mijn linker zij ging liggen (dit is een positie die de doorbloeding optimaliseert). Na dit uur kreeg ik nog een infuus met weeënremmers om te voorkomen dat de kering mijn weeën in gang zou zetten en kon de marteling, euh ik bedoel kering…beginnen.
De eerste pogingen om de baby te draaien, werden uitgevoerd door mijn eigen (vrouwelijke) gynaecoloog en een lieve vroedvrouw. Dat was echt al enorm pijnlijk. Ik moest door mijn neus inademen en door mijn mond uitblazen en ondertussen mijn buikspieren proberen te ontspannen. Ik werd op den duur ook echt misselijk. Na een aantal mislukte pogingen, kreeg ik een ‘kotsbakje’ tegen de misselijkheid (gelukkig niet nodig gehad), mocht ik even op mij linker zij liggen om te bekomen en dan op handen en knieën gaan zitten in de hoop dat hij ondertussen toch zou draaien (wat dus niet het geval was).
“You ain’t seen nothing yet!”
Na deze korte pauze kwam er een andere gynaecoloog, dit keer een man, de kamer binnen om te helpen. Nadat ik hem zei dat ik nog misselijk was van de eerste poging zei hij meteen: “juffrouw, zoals Nathalia het zou zeggen ‘you ain’t seen nothing yet!’ Een draaiing is een werk van subtiliteit en daadkrachtigheid. Mijn collega is meer het subtiele type, ik ben het daadkrachtige type”. Dit beloofde al niet veel goeds… Al snel bleek dat hij niet had overdreven, zijn pogingen waren dan ook écht verschrikkelijk pijnlijk. 4 vuisten diep in mijn buik die proberen de baby verder te ‘boksen’ (zo voelde het), is niet bepaald een pretje. Het duurde niet lang voor ik de gynaecoloog echt wou slagen en boksen. Gelukkig hield Jonas mijn benen vast en kon ik de handen van mijn eigen gynaecoloog gebruiken om heel hard in te knijpen. Ik voelde onze baby verschillende keren tot dwarsligging verplaatsen, maar tot mijn grote frustratie gleed hij telkens opnieuw terug in zijn favoriete positie.
Na wat wel een eeuwigheid leek, moest ook gynaecoloog 2 (ondanks zijn harde aanpak) zich gewonnen geven. Gelukkig zei mijn gynaecoloog al snel dat ik het heel goed had gedaan en dat het zeker niet aan mij lag dat de kering niet gelukt was. Ofwel was de baby te koppig ofwel had mijn baarmoeder mogelijk een vormafwijking die het draaien belemmerde. Dit laatste zouden we te weten kunnen komen tijdens de keizersnede die we nu moesten inplannen. Dat werd meteen ter plaatse gedaan, ons zoontje zou op 27 juni geboren worden via een geplande keizersnede.
Door heel het gebeuren was ik even echt helemaal van de wereld. Hadden ze mij toen gezegd dat ze de baby er op die moment zouden uithalen, had het mij niets gedaan. Een spuit die volgens de vroedvrouw wel eens heel venijnig kon zijn, registreerde ik amper en was niets vergeleken met wat ik eerder had moeten doorstaan. Nadat ze het infuus met de weeënremmer hadden afgekoppeld kon ik verder bekomen terwijl ik nog aan de monitor lag. Na een tijdje keerden mijn gekende harde buiken terug en het viel mij en Jonas al snel op dat deze zich vrij regelmatig, om de 10 minuten, herhaalden. We meldden dit aan de vroedvrouw maar omdat ze net hetzelfde aanvoelden als voordien mochten we toch naar huis vertrekken.
“Zou je geen handdoek in je bed leggen?”
In de namiddag ben ik nog met de auto naar het postkantoor gereden om postzegels te gaan kopen voor onze geboortekaartjes. Het voelde niet zo goed aan om met de auto te rijden, en ik zei achteraf tegen Jonas dat het precies niet zo verantwoord was geweest. In de late namiddag is een vriendin nog even binnengesprongen, en toen merkte ik wel op dat ik nog steeds regelmatig harde buiken had, en achteraf gezien deden die misschien toch ook wel wat meer pijn dan anders. Verder had ik ook weer pijnlijke vaginale steken (die ik ook al eerder in mijn zwangerschap had, vermoedelijk de voetjes die stampten op een zenuw). ’s Avonds zijn we nog bij mijn schoonouders gaan eten, en nadien thuis bedacht ik me nog dat ik beter kon douchen omdat ik vettig haar had. Ik moest maar eens ’s nachts naar het ziekenhuis moeten.. en Jonas zei nog om te lachen: ‘ zou je geen handdoek in je bed leggen?’. Toch ging ik slapen zonder te douchen, en zonder handdoek in bed.
Ik werd wakker en voelde iets warm tussen mijn benen stromen
De nacht na de kering werd ik om 5u ’s ochtends wakker en voelde ik iets warm tussen mijn benen stromen. Ik deed het licht aan, stond recht en toen *splash*. Het was zo ver: vandaag ging onze baby al geboren worden, en niet pas binnen 2 weken. Jonas was meteen wakker en ging snel handdoeken halen om de gigantische stroom water op te vangen.
Ik waste nog snel mijn haar over de badrand (ik kon toch niet met vettig haar gaan bevallen?), ging nog naar het toilet en we vertrokken naar Leuven, waar we om 6u aankwamen. Oh ja, er stak ook nog altijd een handdoek in mijn broek om het resterende vruchtwater op te vangen. Harembroeken zijn misschien niet zo modieus, maar wel handig in dit geval.
En toen was het zo ver…een keizersnede
Er waren nog 2 andere keizersnedes gepland die dag, maar ik mocht eerst (hoera!) omdat ik geen weeën mocht beginnen krijgen. Na even aan de monitor en een sonde gekregen te hebben, werd ik om 8u naar het operatiekwartier gebracht en kreeg ik een spinale prik (oef-een ervaren anesthesist). Ik werd op mijn rug gelegd en mijn armen vastgebonden. Terwijl ze alles waren aan het voorbereiden, voelde ik de verdoving inwerken: mijn voeten, benen, buik…Na eventjes (onnodige) lichte paniek in mijn hoofd dat ik geen adem meer ging krijgen, werd ik heel misselijk en begon ik te kokhalzen. De anesthesist paste iets aan en dat hielp meteen.
Ik voelde wat geduw en getrek in mijn buik en toen werd het doek naar beneden gedaan, zodat we de geboorte echt konden zien. Daar was hij dan, Kasper, op de wereld gekomen op 12/06/2019 om 8u30, met zijn blote billen eerst! Zo moeder zo zoon, want ook ik ben ter wereld gekomen via een keizersnede omdat ik ook een koppig stuitliggertje was. Kasper werd meegenomen door de pediater om te testen of alles oké was en Jonas mocht meevolgen. Nadien kwam de vroedvrouw Kasper vlak tegen mijn hoofd houden zodat ik even hem bij me in de buurt had (want mijn armen waren nog steeds vastgebonden). Mijn eerste gedacht was: ‘wat een knappe jongen!’.
Het was heel koud en dus ging Jonas met Kasper ‘skinnen’ op de kamer terwijl ik werd dichtgenaaid, wat nog een eeuwigheid leek te duren. Ik vond het jammer dat hij niet meteen bij mij kon liggen. Toen ik op de kamer aankwam, zat Jonas daar met ons Kaspertje in zijn armen- zo mooi om te zien. Ik was heel hard aan het bibberen (door de kou + adrenaline + verdoving?) en durfde Kasper nog niet meteen zelf pakken uit schrik dat hij uit mijn armen zou bibberen. Nadat mijn geril onder controle was, kon ik eindelijk Kasper in mijn armen nemen.
