Mijn zwangerschap is, buiten de gebruikelijke kwaaltjes, zonder problemen verlopen. Ik heb er van genoten, alleen kwam in de laatste weken de stresskip in mij naar boven. Nog niks leek in orde en de stress nam dus nog meer toe toen ik op 37w +1 mijn water om 4:20 brak. Ik had mijn vertrekkoffer nog niet klaar, maar gelukkig stelde de verpleegster van het ziekenhuis mij gerust toen ik om half 5 ’s nachts haar aan de lijn had. Helemaal zen liep ik het ziekenhuis binnen. Had al 4 cm ontsluiting zonder dat ik er iets van gevoeld had, dus ik dacht dat het heel vlot ging gaan. Niets was minder waar.
De bevalling
Mijn weeën kwamen niet op gang en ontsluiting bleef ook op 4 cm hangen. Ze hebben dus redelijk snel besloten om mij via infuus weeënopwekkers toe te dienen. Petje af voor de vrouwen die zonder epidurale bevallen zijn, en ik dacht dat ik ook tot die groep zou behoren door mijn hoge pijngrens, maar dat was buiten mijn infuus gerekend. Mijn infuus was direct serieus opengedraaid waardoor de weeën te pijnlijk waren. Epidurale werd na 3(!) keer prikken eindelijk correct gestoken en sindsdien heb ik alles een beetje in een waas beleefd. Ik voelde niets meer en onze kleine jongen begon het ook lastig te krijgen van de opwekkers. Monitor werd op het hoofdje aangebracht om alles beter te kunnen controleren en het was effectief ook terug gestabiliseerd, maar na een tijdje daar gelegen te hebben, bleek onze jongen het terug moeilijk te krijgen en werden de weeënopwekkers geminderd. Met gevolg dat ik bijna geen weeën meer had en uiteindelijk ook bijna geen persweeën op moment dat ik volledige ontsluiting had. Persen gebeurde dus op de minieme weeën die ze konden detecteren. Mats is dan geboren om 17:00 na 3x persen. Het persen zelf heeft nog geen 10 minuten geduurd.
Ik kreeg Mats een paar minuten op mijn borst, maar hij werd redelijk snel terug weggehaald. Dokters kwamen de bevallingskamer binnen en er werd voortdurend gefluisterd aan het kleine tafeltje waarop Mats lag: “de NIPT-test was toch wel in orde” en “er zijn toch geen erfelijke afwijkingen in de familie”. De paniek begon bij mij begon toe te slaan. Ik lag daar nog, wachtende op de nabevalling en de hechtingen en niemand kwam vertellen of alles in orde was met onze Mats. Ik ben een harde, maar toen zijn er toch een paar traantjes gevloeid.
Neonatologie
Uiteindelijk werd Mats naar neonatologie gebracht omdat hij niet volledig zelfstandig kon ademen en zijn geboortegewicht wat lager lag. Gelukkig mocht de papa direct mee, ook om even huid op huid contact te hebben. Een uur later werd ik met onze zoon herenigd en zijn we samen 5 nachten op neonatologie in een mama-baby-kamer gebleven. Die dagen waren geen gemakkelijke start. Mijn partner kon niet blijven slapen en ik stond er dus direct “alleen” voor tijdens de nachten. Daarbovenop leek Mats niet goed van de borst te drinken. Hij was nog te klein om die zuigkracht te hebben. Afkolven om de 2u, voeden via borst en daarna flesje afgekolfde melk wanneer Mats erachter vroeg (wat vaak ook om de paar uur was), zorgde ervoor dat ik volledig uitgeput raakte. Ik was voortdurend bezig met voeden, kolven en sussen. Ik was dus blij toen we na die 5 nachten eindelijk naar huis mochten zodat we rustig ons plekje thuis konden vinden.
De eerste weken thuis…
Thuis bleef het ritme van in het ziekenhuis er nog altijd in, waardoor ik snel mijn grens van vermoeidheid bereikt had. Bovendien bleef Mats niet goed drinken waarbij ik het gevoel begon te krijgen dat dit aan mij lag. Ik heb altijd gezegd dat ik ging proberen om borstvoeding te geven en als dit niet zou lukken, dan was het maar zo. Maar ik kon toch niet voorkomen dat ik mij gefaald voelde, ook al wist ik ergens dat ik dit gevoel niet moest hebben. Na een gesprek met de vroedvrouw waarin mijn partner en ik aanhaalde dat dit voor ons te zwaar werd, zijn we na een paar weken volledig op flesjes afgekolfde melk overgeschakeld. Zo konden we controleren hoeveel Mats dronk en of hij wel effectief genoeg binnen kreeg. We voelden ons hier direct veel beter bij, zeker omdat dit voor Mats ook de beste oplossing was. Stelselmatig zijn we dan moedermelk beginnen afbouwen omdat we merkten dat Mats enorm veel last van krampjes had en hij flesjesmelk lekkerder vond. Een bezoek bij de osteopaat later en het volledig overschakelen naar flesjesvoeding toen Mats 6 weken was, heeft ervoor gezorgd dat we sindsdien een happy baby hebben en dat wij als ouders ook veel relaxter zijn. Ondertussen is Mats een flinke, sterke en knappe kerel geworden die zijn schade dubbel en dik heeft ingehaald. Toch blijft het nieuwe ritme en tijd vinden en verdelen soms een lastige opdracht en moet je hier als kersverse ouders een klik in maken, maar ik merk dat wij hier ook steeds meer en meer in groeien. Alles komt uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht.
Het nieuwe ouderschap is dus niet altijd rozengeur en maneschijn en verloopt zeker niet altijd zoals je voorspeld had. Weerspiegel jezelf dus nooit aan andere mama’s en al zeker niet aan mensen op social media, want ik heb zelf ondervonden dat dit een grote valkuil kan zijn. Jij als ouder bent alles voor het kleine wonder dat je op de wereld hebt gezet en alles valt wel eens in de plooi. Go with the flow en geef je kindje alle liefde die je kan geven, want dat is dé basisbehoefte die hij/zij nodig heeft. Ik hoop dat ik met mijn verhaal iedere mama en/of papa, die het af en toe wat lastig heeft, een hart onder de riem kan steken en kan meegeven: je bent nooit alleen!
Dit is het verhaal van Kristy, mama van Mats.
