Geboorte Victor – zoontje van Laura & Steven
Ik weet nog toen ik wakker werd op 5 december (de dag voor mijn bevalling) dat ik me niet zo goed voelde, niet per se slecht, maar gewoon oncomfortabel. Ik voelde me gezwollen en had een zwaar gevoel in mijn onderbuik. Er stond vanalles op de planning die dag, dus rusten was moeilijk. Het was me eigenlijk prima gelukt om de dag door te komen. De zware druk in mijn buik bleef de hele dag duren, maar toch gebeurde er niets. En ‘s avonds voelde ik me zelfs terug helemaal herboren en maakte ik nog vanalles in orde voor de baby (ja, ik ben een uitsteller).
“Hmm, zou dit het zijn?”
‘s avonds na een drukke dag wou ik nog even tv kijken voor het slapengaan. En plots voelde ik lichte krampen in mijn buik. Een gevoel dat ik wel kende, dus ik dacht eerst dat het voorweeën waren. Heel veel pijn deden ze niet, en ze duurden ook niet lang, maar ze waren best wel regelmatig en bleven duren. “Hmm, zou dit het zijn?” Ik bleef rustig verder tv kijken. Maar de trend zette zich verder, de weeën bleven regelmatig en stopte niet. Ik had ondertussen toch al 1,5u regelmatige weeën. “Oké, toch maar even mijn man wakker maken.”
Mijn weeën waren begonnen om 23u30 en om 1u30 waren we in het ziekenhuis aangekomen. Eenmaal in het ziekenhuis bleken mijn weeën een beetje stil te vallen. Ik had ongeveer om de 10 minuten weeën, die eigenlijk helemaal nog niet zo pijnlijk waren. Mijn water was ook nog niet gebroken. Wat een verschil met mijn vorige bevalling waarbij mijn water brak en ik onmiddellijk hevige weeën had om de 3 minuten. Echt gefrustreerd was ik niet, maar er mocht toch wel een beetje schot in de zaak beginnen komen.
Ik ging dan maar in bad. Ik wist nog van mijn vorige bevalling dat dat heel effectief was, om te kunnen ontspannen, maar ook om de weeën een duwtje in de rug te geven. Mijn man keek een beetje tv en ik lag in bad wat mee te kijken. Ik legde me heel ontspannen in bad, met mijn benen open (ik dacht wat ruimte creëren in mijn bekken 😉 ) en mijn ogen dicht. En ik wachtte… Mijn weeën vielen niet stil, maar er kwam ook geen vordering in. Ze bleven gewoon om de 10 minuten komen en waren nog altijd niet echt stevig. “Oké wat deed ik fout?” Maar goed, ik bleef ontspannen in mijn bad liggen, ik denk zelfs dat ik misschien wel even ingedommeld ben.
10 cm ontsluiting, wow!
Dan werd het opeens wel heel oncomfortabel om op mijn rug te blijven liggen. Ik draaide me op mijn knieën en leunde met mijn armen over de rand. Nog geen minuut later zei ik nogal dwingend tegen mijn man dat hij de vroedvrouw nu moest bellen. Ze kwam me onderzoeken en… 10 cm ontsluiting, wow! Dat had ik niet verwacht, met mijn ‘niet-zo-pijnlijke-weeën-om-de-tien-minuten’.
En toen ging het heel snel. Hoe rustig mijn bevalling tot nu toe verliep, hoe hevig het er nu aan toe ging. Mijn kleine baby kwam er gewoon uit, ineens zonder al te veel waarschuwing. Ik voelde een enorme kracht van binnen naar buiten duwen. De vroedvrouw moest opeens in allerheil haar materiaal nog nemen. *Splash* mijn water brak, of moet ik zeggen, spoot eruit. De vroedvrouw zei me nog dat ik nog niet mocht persen, maar dat was gewoon onvermijdelijk. Ondertussen kon ik mezelf niet meer onder controle houden en had ik mijn man al met beide armen rond zijn nek vast, terwijl ik het niet kon laten om te schreeuwen omdat mijn baby er gewoon uit kwam. Mijn man twijfelde even of hij de baby moest aannemen omdat de vroedvrouw nog met haar rug naar mij stond om haar materiaal te nemen. Ze was toch nog net op tijd om zich om te draaien en mijn zoontje vast te nemen. De vroedvrouw moest me even een klein beetje op mijn wang kletsen om me duidelijk te maken dat mijn baby geboren was en al op mijn borst lag.
Letterlijk 2 minuten nadat ik in bad dacht dat het toch wel ineens veel pijn begon te doen, was mijn zoontje Victor als een wervelwind geboren, op 6 december om 4u04.
