Geboorte Sébas – zoontje van Laura & Steven
“Angst voor de bevalling had ik niet, vertrouwen in mijn lichaam wel”
Na een probleemloze zwangerschap met niet al te veel kwaaltjes kwam de bevalling stilletjes aan in zicht. Een belangrijke eigenschap die ik van mijn mama heb meegekregen is vertrouwen hebben, niet angstig zijn en ervoor gaan. Mijn mama die trouwens zelf kinderen baarde alsof het niets was. Als klein meisje heb ik altijd gedacht dat dat bij mij even vlot zou gaan. I’ve got this!
Het was mijn wens om te bevallen zonder epidurale verdoving. Ik koos er bewust voor om te willen afzien. Maar ik wilde het écht graag. Ik wist dat het veel voordelen had voor moeder en baby, maar ik wilde vooral ook het oerinstinct van bevallen meemaken. Ik wilde voelen hoe je lichaam het volledig overneemt en doet wat het moet doen.
Nog een avondje op de kermis
Ik voelde het al 2 weken dagelijks rommelen in mijn buik, soms al best pittig. Ik kon het niet laten om soms toch te denken: ‘oei, en dit zijn nog maar de voorweeën.’ Ik heb een aantal keer gedacht dat het wel eens zo ver zou kunnen zijn, maar we moesten nog even geduld hebben.
Toen ik 38 weken en 3 dagen zwanger was beslisten we ‘s avonds om nog een uitstapje te maken naar de kermis. Hoogzwanger waggelde ik de kermis helemaal af omdat ik heel graag op het reuzenrad wou gaan. Bovenaan trokken we nog een foto van ons samen. Nietsvermoedend dat dit mijn laatste foto ging zijn van ons 2 voor de bevalling.
En toen was het zo ver…
Eenmaal thuis gingen we nog even gezellig tv kijken. Toen kreeg ik plots uit het niets een pijnlijke kramp in mijn onderbuik, vergelijkbaar met de voorweeën. Ik besliste om nog een glas water in de keuken te gaan halen en te gaan slapen. En toen op maandag 1 mei om 00.30u brak ineens mijn water, zonder veel aankondiging.
Het was een moment om nooit te vergeten, mijn man en ik konden niet stoppen met lachen. Maar het lachen zou me wel snel vergaan, want onmiddellijk had ik zeer pijnlijke weeën, die al om de 3 minuten kwamen. Ik had door dat we niet te lang moesten wachten om naar het ziekenhuis te vertrekken. Toch besliste ik om een douche te nemen en me overal nog eens goed op te frissen.
15 minuten nadat mijn water brak, zaten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Een helse autorit, want de weeën bleven aan een heel stevig tempo komen. Aangekomen in het ziekenhuis wandelde ik zelf naar de verloskamer, met af een toe een pauze om even een wee op te vangen. Aan de verloskamer stond een vroedvrouw me al op te wachten.
Maar heel hartelijk was de ontvangst niet. Ze vroeg me onmiddellijk waarom ik zo snel al gekomen was, terwijl ze mij eerder aan de telefoon zei dat ik de weeën zo lang mogelijk thuis moest opvangen. Excuseer? Ik kon alleen maar denken: “Hoe had ik deze hevige weeën in godsnaam thuis nog langer kunnen volhouden?” Daarna geloofde ze niet dat mijn water gebroken was, omdat ik niet met een handdoek tussen mijn benen binnenkwam. Weeral dacht ik, excuseer? Ik was teleurgesteld dat ik geen lieve vroedvrouw had.
Nadat de vroedvrouw mij had onderzocht, voelde ze dat ik toch 6 cm ontsluiting had en dat mijn water wel degelijk gebroken was. Ze besefte dat mijn bevalling in volle hevigheid aan de gang was. En toen veranderde haar gedrag volledig en was ze plots een heel lieve en begripvolle vroedvrouw. Oef, een opluchting.
Een paar uur later waren de weeën ondraaglijk en was de wanhoop me nabij. Dit kon ik echt geen 5 minuten langer volhouden. Ik vroeg de vroedvrouw dat ik niet meer kon zonder epidurale verdoving. Toen keek ze mij recht in de ogen, en zei ze tegen mij dat ik het graag wou zonder en dat ik het ging kunnen. Ze stelde voor om het bad te laten vullen en als het daarna echt niet ging, zou ze onmiddellijk de anesthesist bellen. Oké, dat vond ik goed. Met hevige weeën wachtte ik ongeduldig tot het bad gevuld was. Wat deed het deugd om het warme water tussen mijn benen te voelen.
Niet veel later voelde ik een onweerstaanbare drang om te persen. Het moment was aangebroken. Ik verplaatste me naar het bevalbed en kon er meteen aan beginnen. En toen ging het heel vlot. Het was een verlossing om te mogen persen, mee met de weeën. Het was heel uitputtend en ook soms heel pijnlijk, maar 30 minuten en 8x persen later, beviel ik van mijn eerste zoontje.
Op maandag 1 mei 2017 om 05.29u werd Sébas Hendrik Vanmol, op de dag van de Arbeid 😉
Een magisch moment, daar is ineens dat kleine jongetje waar ik al 9 maanden van droomde. Na een heerlijk intiem moment met mijn pasgeboren baby op mijn borst, moesten ze beginnen aan de naverzorging. Ik was op 2 plaatsen gescheurd en dat moest genaaid worden. Voor mij een verschrikkelijk moment, na uren afzien wil je gewoon knuffelen met je baby. Maar oké, het moest gebeuren. Mijn man mocht terwijl skinnen met Sébasje. Dat mooie tafereeltje verzachtte dat vervelend moment voor mij gelukkig wel.
En toen kon het beginnen, ons gezinnetje was geboren…
