Mijn tweede zwangerschap verliep helaas niet zo vlekkeloos als de eerste. Na het goede nieuws dat ik zwanger was, zagen ze ook nog iets anders in de bloedresultaten. Ik was besmet met het CMV-virus. CMV is een virus waar bijna iedereen mee in contact komt, een virus waarvan je het vaak niet merkt dat je het hebt. Net zoals bij mij waren er geen symptomen dat ik ‘ziek’ was. CMV is ook niet schadelijk voor jezelf als persoon, maar kan wel schadelijk zijn voor de ongeboren baby. Je kan het namelijk overdragen op de baby. Ja, “kan”. Want helaas is dit een virus waar men weinig over weet, waar er geen zekerheid kan gegeven worden of je kindje al dan niet besmet is. Bij besmetting kan dit ernstige afwijkingen veroorzaken bij de foetus. Dat maakte het net zo moeilijk.
Het nieuws sloeg in als een bom. We hadden al een zoontje, een gezonde jongen van 2,5 jaar, op dat moment. Een ziek of gehandicapt broertje of zusje zou een grote impact hebben op ons leven, op zijn leven en natuurlijk ook voor het kindje zelf. Iets waar we veel over nadachten. Zeker als je nog enkele weken moet wachten op de eerste echo. Iets wat heel leuk zou moeten zijn, de eerste ontmoeting op scherm met dat kleine garnaaltje, was voor ons een heel schema met scenario’s. Wat er zou kunnen zijn, wat er zou kunnen gebeuren. Maar ook daar gingen we weer naar huis om te ‘wachten op de volgende afspraak’.
Aangezien ik nog maar enkele weken zwanger was, heb ik het virus opgelopen net voor of net tijdens de bevruchting. In veel gevallen zorgt een besmetting van de foetus met CMV in zo’n vroeg stadium voor een miskraam. Dat de eerste echo goed was moesten we bekijken als positief nieuws. En zo leefden we een beetje van echo naar echo.
Weet je wat het écht moeilijk maakte? Er is geen algemene regel of advies wat je moet doen als je besmet bent met het CMV-virus. Er waren veel meningen over, en zo wist ik niet goed of ik nu juist of fout deed (want er was geen goede of slechte beslissing). Mijn gynaecoloog raadde aan om opgevolgd te worden door dokter L (een gynaecoloog met specialisatie in afwijkingen en 3D echo’s). Anderen gaven me het advies om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Via de vruchtwaterpunctie kunnen ze namelijk zien of je baby besmet is of niet. Maar ook dat resultaat geeft nog geen 100% zekerheid. Daarnaast wil een besmetting ook nog niet zeggen dat je kindje een afwijking heeft. Daarnaast brengt een punctie ook risico’s met zich mee. Een keuze maken tussen deze 2 opties was verdomd moeilijk, elke dag twijfelde ik wel..
We volgden het advies van onze eigen gynaecoloog. We werden om de 2 weken opgevolgd, de ene keer door mijn eigen gynaecoloog, de andere keer door dokter L. Bij dokter L kregen we steeds een 3D echo om zo ook de hersenactiviteit etc te onderzoeken. Het enige voordeel aan het CMV-virus was dat ik heel veel dates had met mijn kleine mannetje. Elke echo zag er ook steeds goed uit en deed ons toch verder hopen naar een gezond kindje.
Vooral mentaal was deze zwangerschap heel moeilijk voor mij. Ik had meer kwaaltjes, voelde me vaak moe en ziek. Die symptomen gaf iedereen de reden om te denken ‘dat dat door het virus zou komen’. Iedereen was ongerust en leefde met me mee. Maar eigenlijk was dit alles behalve een hulp. Ik moest me steeds sterk houden, vertellen dat alles wel goed zou komen, dat dat virus hem zeker niet te pakken zou hebben. Maar vanbinnen was ik ook doodongerust, dacht ik ook na over de mogelijke gevolgen, had ik soms ook twijfels. Telkens kreeg ik de reactie ‘dat het wel goed zou komen’. Iedereen deed dit met de beste bedoelingen, maar ik kon over mijn gevoelens weinig spreken.
Over hersenschade maakte ik me minder zorgen omdat de echo’s steeds heel goed waren. Maar er was ook een kans dat hij blind of doof was door het virus, iets wat men natuurlijk niet kan zien via een echo. Toen Lenn geboren werd, leek hij helemaal gezond. Al is dat nooit zeker natuurlijk. Er werd meteen na de geboorte een wisser genomen om naar het labo te brengen voor onderzoek. Ook al had ik hem eindelijk in mijn armen, de zorgen waren nog niet voorbij. Hij leek zo perfect, maar de onzekerheid was er nog steeds.
Ik vergeet het moment nooit meer. 21 februari in de avond. Mijn man was al naar huis met Seth. Lenn lag naast mij in zijn bedje te slapen. De vroedvrouw kwam binnen met het resultaat van Lenn. Ik wist niet goed wat te doen. Als het slecht nieuws was, was ik daar helemaal alleen. Niemand om even bij uit te huilen. Maar ik kon niet langer wachten. De vroedvrouw opende de enveloppe met het verlossende nieuws: Lenn was niet besmet met het CMV. Tranen met tuiten. Tranen van geluk. Ik maak slapende kindjes niet graag wakker maar ik heb hem toen uit bed genomen en uren geknuffeld. Ik heb mijn man, de grootouders en de beste vrienden even gebeld om het goede nieuws te melden. En vanaf toen heb ik genoten. Eindelijk. Na 9 maanden onzekerheid. Wij kregen een perfect gezonde zoon. Iets waar ik nog steeds enorm dankbaar voor ben.
*Ik wil hierbij ook nog even de vroedvrouwen van H.H. Lier bedanken voor de goede zorgen, ze leefden zo mee met ons (de vroedvrouw die me het nieuws kwam brengen huilde zelfs even mee met mij) en zij verdienen dus een dikke pluim. Ook een welgemeende dankjewel aan gynaecoloog L, die me steeds een realistische stand van zaken gaf maar me ook de moed gaf om te geloven dat alles goed zou komen.
Dit is het verhaal van Julie Elskens, mama van Seth & Lenn.
