Ons verhaal begon zoals bij ieder koppel met het stoppen met anticonceptie…
Na het stoppen met anticonceptie, was ik van bij het begin regelmatig ongesteld. Dat stelde me gerust want dat betekende ook dat ik misschien wel vlot zwanger zou kunnen worden. Mijn mama was telkens na 3 maanden zwanger dus ik leefde op goede hoop. De maanden gingen voorbij en stilletjesaan werd elke ongesteldheid een diepere teleurstelling. Iedere keer wanneer ik een paar dagen overtijd ging, dacht ik dat het zover was, maar dan toch niet…
We waren nog maar 8 maanden gestopt met anticonceptie, wat dus zeker nog niet heel lang is, maar toch had ik een slecht voorgevoel. In overleg met mijn partner beslisten we dan om contact op te nemen met de dienst fertiliteit. We kregen begin februari, 9 maanden na het stoppen met anticonceptie, een afspraak om op gesprek te gaan. Ik was verbaasd dat we toch al zo snel een afspraak kregen ondanks dat we nog geen jaar aan het proberen waren. In die periode voelde ik me zó alleen. Iedereen geraakte precies snel zwanger en dit allemaal zonder complicaties waardoor ik me een uitzondering voelde. Tot we plots die wachtzaal binnenkwamen. Dat zat daar stampvol. Er was met moeite plaats om te zitten. Ik gebruik het woord “wachtZAAL” omdat het effectief een zaal was. Ook de wachtkamer waar je moest zitten om bloed te prikken of inwendige echo’s te laten uitvoeren, zat vol. Daar hadden we zelfs geen plaats om te zitten. Toen besefte ik dat we écht niet de enigen zijn.
In het spermastaal van mijn vriend waren geen zaadcellen te zien. 0,0, nada, niets, zelfs niet onder de beste microscoop.
Tijdens het gesprek werd er voorgesteld om de basistesten uit te voeren. Indien die goed bleken, hadden we de keuze om zelf te blijven proberen of toch medische hulp in te schakelen. We gingen ervan uit dat er wel iets aan de hand ging zijn. Ik dacht altijd: “Als er iets is bij één van ons, kan dit opgelost worden.” Er werd bij mij bloed geprikt en een inwendige echo gedaan en bij mijn partner werd er ook bloed geprikt en werd zijn sperma gecontroleerd.
Een dikke maand later mochten we opnieuw op gesprek gaan om de resultaten te bespreken. We zaten in de wachtzaal en zagen een koppel wenend buiten komen. Ik zei tegen mijn partner dat ze waarschijnlijk geen goed nieuws hebben gekregen. Ik hoopte dan ook dat wij zo niet gingen buiten komen. We kwamen binnen en ze wond er geen doekjes om. In het spermastaal van mijn vriend waren GEEN zaadcellen te zien. 0,0, nada, niets, zelfs niet onder de beste microscoop. De grond zakte van onder mijn voeten weg. Ik wist niet meer waar ik stond en wat ik moest denken. Er flitste allerlei zaken door mijn hoofd. Ik luisterde nog maar met een half oor naar wat dokter zei. Als er écht niets is, dan valt er ook niets te doen…. Om zijn ‘azoöspermie’, want zo heet dat dan, aan te tonen, moest er een tweede staal binnengebracht worden. Er werd toen ook al gezegd dat we het eens moesten hebben over donorzaad. Uit de bloedresultaten bleek dan ook dat ik verminderd vruchtbaar was, maar daar viel dan nog iets aan te doen, als er zaadcellen zouden zijn tenminste…
We kwamen haar bureau uit en we waren muisstil. Onderweg naar huis muisstil en ook thuis muisstil. Na uren stilte hebben we iets gezegd tegen elkaar, maar wat moest er gezegd worden? Een akelige sfeer en emotioneel pijnlijk als ik er nu aan terugdenk. De dingen die toen door mijn hoofd flitsten, onwaarschijnlijk. De gedachte om te stoppen met een goede relatie om toch een kind te kunnen hebben, speelde zelfs door mijn hoofd. Je denkt zoveel en daarom niet altijd het juiste. Dat was emotioneel een zware periode.
Toen vertelde de gynaecoloog me dat uit mijn partner zijn bloedresultaten bleek dat er toch een kans was dat er zaadcellen in de teelballen zitten.
Uit het tweede staal werd dus azoöspermie vastgesteld. Ondertussen hadden we een afspraak bij een andere gynaecoloog aangezien de onze in bevallingsverlof was (beetje confronterend). Die vrouw gaf ons direct een goed gevoel. Ze vertelde dat uit mijn partners bloedresultaten te zien is dat er toch nog een kans bestaat dat er zaadcellen in de teelballen zitten, dan spreken we van obstructieve azoöspermie. We bleven heel nuchter en bleven met het idee in ons hoofd zitten dat ze waarschijnlijk niets gingen vinden. Mijn partner kon kiezen tussen een biopsie te laten uitvoeren onder volledige narcose of met een fijne naald in de teelballen te prikken om te kijken of er zaadcellen aanwezig zijn. Hij koos voor het laatste. Dat vond plaats begin mei. We zaten dus al een paar maanden in onzekerheid met ons hoofd vol vragen en verschillende scenario’s, verschrikkelijk.
Ik wachtte in zijn kamer terwijl mijn partner in het OK zat. Na een tijdje kwam de gynaecologe bij mij met het idee dat mijn partner ook al terug was, wat niet zo was. Ze vertelde mij dat er zaadcellen aanwezig waren. Ik heb toen zo hard geweend en had zoveel zin om haar te knuffelen, wat ik niet deed. Ze vertelde dat ik op dezelfde manier reageerde als mijn partner. Hij was net zoals mij beginnen wenen toen we vernamen dat er toch iets aanwezig was. Al die zorgen, vragen, scenario’s daarvan konden we er al duizenden schrappen. Toch hadden die maandenlang een impact op mij en ons als koppel. We konden het opnieuw wat rooskleuriger beginnen bekijken.
Een tijdje later kregen we een vervolgafspraak om de volgende stappen te bespreken. Bij de eerstvolgende maandstonden moest ik vanaf de eerste dag de hoogste dosering aan hormonen spuiten. Eind juni begon ik met spuiten. Na een week moest ik een inwendige echo laten uitvoeren zodat zij konden bepalen wanneer ik ‘pregnyl’ mocht spuiten, die stof stimuleert de eisprong. Een aantal dagen na de spuit, volgde dan de eicelpunctie. Tijdens de inwendige echo zagen ze dan hoeveel follikels er klaar stonden om geprikt te worden. Dit was voor mij wel een kleine teleurstelling. Ik had maar 2 follikels aan de linkerkant. Ik dacht deze beurt over te slaan, maar gynaecologen drongen aan om ze toch te laten prikken. Waarom twijfelde ik? Er worden 6 puncties terugbetaald. Ik had schrik dat dit tot niets ging leiden en dat we hierdoor een verloren kans gingen hebben. Maar ik volgde uiteindelijk het advies van de gynaecologen.
Yes, 2 follikels, 2 eicellen, 2 kansen!
Bloednerveus vertrokken we ’s ochtends voor de eicelpunctie en tegelijkertijd het prikken van zaadcellen. Omwille van de azoöspermie kunnen ze geen grote hoeveelheden zaadcellen prikken. Dus van zodra er eicellen aanwezig zijn, moeten er bij hem zaadcellen geprikt worden en onmiddellijk bevrucht worden. Ik kreeg een derivaat morfine, 1g Dafalgan en een prik in min bil met een kalmeermiddel in. Normaal gezien krijg je tijdens een eicelpunctie 4 verdovingsspuiten. Daar was ik dus ook al benauwd voor.
Ze komen me oppikken in de kamer en ik werd nog eventjes in een zaaltje gezet met allemaal andere vrouwen naast mij. Terwijl ik in het bed lag, voelde ik de kalmeerpilletjes werken. Ik lag daar volgens mij met een smile tot achter mijn oren, niet wetende waarom. Ze kwamen me na een tijdje halen. Plots kwamen de zenuwen weer naar boven. Ze vroegen mij of ik het ging doen met of zonder verdovingsspuiten. Aangezien het maar 2 follikels waren aan 1 kant. Ik besloot om het zonder te doen. Indien het te veel pijn zou doen, mocht ik alsnog kiezen voor verdoving. Uiteindelijk viel dat heel goed mee. Eerste follikeltje werd weggezogen, ging direct naar het lab en al snel hoorde ik “eicel”. “Oef, dat is al eentje”, dacht ik. Tweede follikel werd weggezogen en dat duurde al wat langer, maar na een tijdje “eicel”. “Yes, 2 follikels, 2 eicellen, 2 kansen”.
En dan, wachten… Woensdag was de punctie en als we niets hoorde tot zondag dan was er zeker een embryo klaar om terug te plaatsen. Elke dag van 8u tot 20u gespannen kijken naar uw telefoon. Elke keer sloeg mijn hart een tik over als er iemand me belde. Zondagochtend onderweg naar de hondenschool, telefoon van het ziekenhuis. Mijn hart stond stil en ik denk niet enkel het mijne. Ze vroegen of we zo snel mogelijk naar daar konden komen voor de terugplaatsing. De hond thuis afgezet en dan richting ziekenhuis. De terugplaatsing was snel en raar. Er was maar 1 embryo uitgekomen, maar wel een topembryo volgens de gynaecoloog. 2 weken later moest ik dan een bloedproef doen om te bevestigen of ik zwanger was. Gelukkig was ik die twee weken op vakantie. Veel tijd om na te denken had ik niet. Tot ik plots 2 dagen voor mijn bloedproef maandstondenpijn kreeg. We zaten toen op restaurant. Ik heb geweend als een klein kind omdat ik dacht dat mijn regels gingen beginnen en dat het niet gepakt had. De dag nadien kwamen we thuis en ik kon het mij niet laten om een zwangerschapstest uit te voeren. Het duurde niet lang of het tweede streepje kwam tevoorschijn. Kon het nog zijn van die hormonenspuiten? Eventjes gecheckt in mijn facebookgroep, maar de dames bevestigde dat dit niet kon zijn van de hormonen. Zou het dan toch echt kunnen?
Ik werd zo rood als een tomaat, ik was zwanger.
De dag nadien bloed prikken en na de middag kwam ik dan te weten of het zwangerschapshormoon in voldoende mate aanwezig was. Dat wachten was echt verschrikkelijk. De laatste maanden bestonden alleen maar uit wachten, wachten, wachten. Mijn geduld werd echt op de proef gesteld. Ik was in die dagen ook wel al moe en misselijk geweest dus allemaal positieve tekenen. Mijn partner ging joggen en mijn beste vriendin was bij mij toen ik telefoon kreeg. Ik werd blijkbaar zo rood als een tomaat. Ik was zwanger.
Ik moest elke week bloed laten trekken om de waarden goed op te volgen en op 8 weken kreeg ik een eerste echo. Nadien had ik telkens wat roosverlies en mocht ik telkens ter controle naar fertiliteit gaan en werd er telkens een inwendige echo gedaan. Super lief! Alleen maar lovende woorden voor die mensen daar. Vanaf 12 weken werd mijn zwangerschap opgevolgd zoals een andere.
Fertiliteit is zwaar, heel zwaar. Maar toch zijn we gestart aan ronde 2. Uiteraard gaat alles nu veel vlotter aangezien ze onze problematiek kennen. Een gesprekje en bloed laten prikken begin januari. Ondertussen op dag 3 van mijn cyclus een inwendige echo gedaan en ik had evenveel follikels als 3 jaar geleden, dus ik ben tevreden. Mijn partner laat volgende week zijn bloed prikken en 2 februari krijgen we in de voormiddag telefoon om onze resultaten te bespreken en wat onze volgende stappen zijn. In het beste geval starten we met hormonen prikken in mijn cyclus in maart, als ons zoontje 2 jaar wordt.
We zijn ons beide bewust dat het allemaal niet zo vlot kan lopen als bij ons eerste kindje. Wat we wel geleerd hebben uit heel dit proces is dat communicatie en openhartigheid het belangrijkste is.
~ Dit is een anonieme getuigenis over een fertiliteitstraject ~