Ik voelde mij heel goed tijdens de zwangerschap!
Op 17 November 2019 ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik was zo gelukkig toen ik de 2e streep op de zwangerschapstest zag verschijnen. Ik liet bloed trekken en diezelfde dag vertelde ik op een leuke manier aan mijn partner dat wij mama en papa gingen worden. Hij was even enthousiast als ik. Op 9 weken zwangerschap vertelden we onze familie over ons klein gelukje in mijn buik. Iedereen was super positief. Mijn zwangerschap verliep heel goed, ik ben geen enkele dag misselijk geweest!
Echter, op 4 maanden zwangerschap werd ik plots enorm ziek. Ik moest antibiotica nemen en voelde mij écht heel slecht. Het duurde een zestal weken vooraleer ik beterschap voelde. Achteraf gezien was de kans heel groot volgens de huisdokter dat ik toen Corona heb gehad, maar dat zullen we dus nooit zeker weten. Zo ziek wil ik in ieder geval nooit meer zijn! Verder had ik wel een hele mooie zwangerschap. Ik voelde mij heel goed!
Halverwege mijn zwangerschap schakelde ik een doula in. Helaas konden we door de lockdown niet in het echt afspreken en verliep alles via sms’jes en telefoontjes. Op het einde van mijn zwangerschap kon ik toch nog een tweetal keer bij haar langsgaan om een geboorteplan op te stellen en wat oefeningetjes te doen. Verder had ik ook zwangerschapsyoga en online lessen gevolgd om heel goed voorbereid te zijn en “alles” tot in de puntjes te kunnen plannen. Mijn geboorteplan was klaar en dat bracht rust in mijn hoofd.
Tot ik op 36 weken ‘PUPPP’ kreeg…
PUPPP: Pruritic Urticarial Papules and Plaques of Pregnancy. Op dat moment was ik nog niet gekend met de naam, al had ik die liever nooit gekend! Het begon met kleine jeukende bobbeltjes op mijn onderbuik ter hoogte van mijn navel. Ik ging naar de dokter van wacht en kreeg cortisonezalf met antibioticum in. Volgens de dokter kon het geen kwaad voor de baby, dus ik begon te smeren. Een dag later stonden mijn buik en mijn bovenbenen helemaal vol… De jeuk was niet te houden! Het was zondag dus ik ging langs de apotheek van wacht en die gaf mij menthol poeder & bodylotion mee tegen de jeuk, samen met nog een andere zalf om te testen. Allemaal zonder effect! Na drie dagen stond héél mijn lichaam vol, behalve mijn gezicht. Ik kan u verzekeren: ik beval liever 100 keer dan 1 dag die jeuk nog eens te moeten voelen! Ik kon niet meer slapen en door het krabben en mijn huid was helemaal ontstoken door het krabben. Ik huilde dag en nacht en stond elke nacht onder een koude douche, want alleen dan trok de jeuk een beetje weg. Ik had elk middeltje geprobeerd, maar niets werkte! Ik belde op een maandag naar de gynaecoloog en ik moest starten met Zyrtec (een antihistaminicum). Al die tijd dacht ik: “Is dit wel allemaal goed voor mijn baby?”
Enkele dagen later was er nog steeds geen verbetering. Dus ik belde opnieuw naar mijn gynaecoloog. De bobbeltjes waren ondertussen hier en daar opengesprongen en overal kwamen er gele en rode vlekken door de ontstekingen. Het geel was vocht dat onder de huid zat. Hup, naar spoed, om zeker te zijn dat alles oké was met ons meisje. En daar vonden ze het heel duidelijk, ik had PUPPP! Oké dan… Na een beetje uitleg wilden ze mij terug naar huis sturen omdat het niet schadelijk voor de baby is. Toen heb ik duidelijk gemaakt dat ik onmogelijk naar huis kon zonder hulp of de juiste medicatie want ik kon dit écht niet meer uithouden! Ik werd er letterlijk gek van. Na telefonisch overleg met de gynaecoloog, ging ik naar huis met Medrol! Best al straffe medicatie en ik had nog meer schrik dat dit slecht was voor mijn baby. Maar ja, ik moest iets doen!
“Wablief?! Nog een week zo? Nog een week zonder slaap en extreme jeuk? Neen, dat gaat niet!”
De dag nadien moest ik weer op controle bij mijn gynaecoloog. Hij zag mijn uitslag en zei: “Wow, dit heb ik nog nooit meegemaakt! Zo extreem! Niet moeilijk dat jij het niet meer volhoudt!” Mijn bloeddruk schommelde enorm, dus toch maar even aan de monitor. Het bleek dat de hartslag van ons meisje soms te hoog ging. Vier uur later kwamen ze mij zeggen dat ik naar huis mocht gaan en een weekje later terug mocht komen om ingeleid te worden! “Wablief? Nog een week? Zo?! Zonder slaap? Met zo’n lichaam? Met zo’n extreme jeuk? Neen, dat gaat niet!” Maar oké… hup weer naar huis! Eens in de auto ben ik beginnen huilen en belde ik naar mijn doula! Ik was zo down omdat ik had verwacht dat ik in het ziekenhuis mocht blijven. Mijn geweldige doula heeft vervolgens gebeld met mijn gynaecoloog om duidelijk te maken dat ik écht niet meer kon! Diezelfde avond mocht ik om 22:00u terug binnen gaan om ingeleid te worden! Het was héél dubbel en ik voelde mij heel schuldig! Doordat ik niet meer verder kon met die jeuk, moest mijn baby, die nog niets ingedaald was (en ik had ook nog geen ontsluiting), ter wereld komen. Voor mij voelde het dat ze er nog niet klaar voor was! Huilen, huilen, huilen, maar mijn doula heeft mij kunnen overtuigen en kunnen kalmeren!
Diezelfde avond werd ik dan toch ingeleid…
De inleiding was voor mij persoonlijk echt pijnlijk. Vier uur later is het ballonnetje er uit gevallen en had ik 4 cm opening. Ze hebben mijn vliezen toen gebroken en ik belde meteen de doula op. Ze stond daar binnen de 10 minuten. En man wat was ik blij dat ik haar zag binnenkomen! Alles wat ik geleerd had in de cursussen deed ik NIET: ik ademde verkeerd en kon mijn weeën echt niet opvangen! Maar eens de doula er was, ging dit vanzelf! Wat de juiste ademhalingstechnieken al niet kunnen doen! Of misschien was het haar vertrouwde stem en die van mijn partner die het deed! Het lukte allemaal redelijk goed! Ik zat veel op de bal, wandelde wat rond en danste zachtjes met mijn partner. Al was het meer wiegen, maar dansen klinkt romantischer toch? En toen ging ik onder de douche! Daar stond ik een paar uur onder en die sproeier op mijn buik was echt zalig!
Tot ik nog meer pijn kreeg! Ik had persweeën! Hup uit de douche, en op het bed… Ik hoorde de vroedvrouw zeggen: “7cm, en de baby licht in achterste plaatsing”. En toen sloeg ik in paniek! Nog maar 7cm! En achterste watte? Ze bedoelde hiermee dat ons meisje een sterrenkijkertje was. Dat kwam vermoedelijk door mijn vliezen te breken terwijl ze nog niet ingedaald was. Ik riep vrij meteen dat ik epidurale verdoving wilde! En wel nu! Maar aangezien “geen pijnmedicatie” in mijn geboorteplan stond, wilde ik daar dus ook niet meteen naar grijpen. Ik probeerde nog een halfuurtje op mijn linker-en rechterzij te liggen, in de hoop dat de baby nog goed ging draaien, maar helaas. Dus ik ging toch maar voor optie 2: pijnmedicatie! Dat deed zo goed toen ik al die pijn voelde wegtrekken naar een hele zachte ‘pijn’! Ik was meteen ontspannen! Jammer genoeg heeft het nog eens 5 uur geduurd voor de baby goed gedraaid was. Plots lag ze goed en mocht ik eindelijk beginnen persen. Wat was dat vermoeiend… Niet abnormaal na bijna 2 weken amper geslapen te hebben… Na 1,5 uur persen en 16 uur arbeid werd ze eindelijk geboren: onze prachtige baby, Marilou! Van seconde 1 waren wij verkocht! Het mooiste wat er is! En wat vond ik bevallen leuk en prachtig, ondanks de “pijn” die je voelt!
P.S.: Elke verpleegster die binnenkwam begreep plots enorm goed waarom ik ingeleid was! Ik zag er niet uit! Ik had precies één of andere serieuze ziekte!
Maar plots kwamen er verschillende dokters binnen en hoorde ik iets van veel bloed en een placenta die niet los kwam
Nadat Marilou geboren was, kwam de placenta niet los, waardoor ik veel bloed verloor. Marilou lag op mij dus ik besefte eigenlijk niet echt goed wat er gaande was. Maar plots kwamen er verschillende dokters binnen, plaatsen ze mij in iedere arm een baxster en moest mijn man wat aan de kant gaan. Ik hoorde ze iets zeggen van veel bloed en de placenta die niet los kwam. De gynaecoloog moest ging proberen de placenta er zo uit te trekken, want anders zou het bloeden niet stoppen. Als dat niet lukte, moest het onder narcose gebeuren. Gelukkig was dat uiteindelijk niet nodig. Ik heb er eigenlijk weinig van gemerkt want het mooiste lag terwijl op mijn buik. Op de foto kan je goed de plaats zien waar de placenta gescheurd is door het trekken.
Wat ik uiteindelijk geleerd heb? Dat je NIETS kan plannen over de geboorte!
In mijn geboorteplan stond dat ik natuurlijk wilde bevallen, dat ik zeker niet ingeleid wilde worden en dat ik geen pijnmedicatie wilde! En ook dat ik het liefst onder water wou bevallen. Het verliep dus allemaal anders dan gehoopt…
Danku allerliefste man en doula om zo’n steun aan mijn zijde te zijn geweest! Zonder jullie had ik waarschijnlijk al na 10 minuten pijnmedicatie gevraagd. Dat is even goed hé! Geen verwijt naar niemand toe, maar remember mijn geboorteplan? Wat ik dus geleerd heb? Dat je “NIETS” kan plannen over de geboorte! Ik ben uiteindelijk bevallen op 38+3 op 17/07/2020 van onze prachtige dochter Marilou.
Het verhaal van Sanne, mama van Marilou
